Termin „lingua franca” odnosi się do języków umożliwiających komunikację pomiędzy osobami wywodzącymi się z różnych kultur i krajów. Takie języki występowały już w starożytności – funkcję lingua franca pełniła np. grecka koine, a w średniowieczu łacina. W czasach nowożytnych, w kręgach dyplomatycznych podobny status posiadał język francuski, natomiast w XIX i XX wieku w sferach handlowych królował niemiecki.
Ostatnio pojawił się także pomysł wprowadzenia w Unii Europejskiej jednego języka urzędowego. Tego rodzaju inicjatywa jest szczególnie interesująca ze względu na to, że wspólny język mógłby przyczynić się do unifikacji, konsolidacji i dalszego jednoczenia się Europy. Naturalnym kandydatem na lingua franca UE wydaje się być język angielski, którym jako ojczystym posługują się obecnie 402 miliony osób, natomiast 1,6 miliarda używa go jako języka obcego.
A co z lingua franca całego świata? Coraz częściej pojawiają się zwolennicy poglądu, że w niedalekiej przyszłości stanie się nim język chiński. W tym momencie posługuje się nim 1,5 miliarda osób, a Chiny coraz bardziej umacniają swoją pozycję na gospodarczej mapie świata. Może warto więc w najbliższym czasie zapisać się na kurs chińskiego?
KG
