Na pytanie „jakim językiem mówi się w Norwegii?” większość z nas odpowiedziałoby, że norweskim. Z pewnością nieliczni wiedzą jednak, że pod pojęciem „język norweski” kryją się dwa odrębne, choć blisko spokrewnione ze sobą języki, na dodatek oba oficjalnie używane przez mieszkańców kraju. Sytuacja ta ma swoje korzenie jeszcze w XV i XVI wieku, kiedy to Norwegia, wraz ze Szwecją i Danią tworzyła unię, w której dominującą pozycję miała Dania.
Dominacja ta odbiła się także w znacznym stopniu na języku używanym przez mieszkańców Norwegii – efektem takiego stanu rzeczy było powstanie języka duńsko-norweskiego, nazywanego na początku riksmål (język królestwa), a potem bokmål (język używany w książkach). Kiedy Norwegia oddzieliła się od Danii, Norwedzy starali się wrócić do swojego pierwotnego języka – dużą rolę w tym procesie odegrał Ivar Aasen, który stworzył język oparty na mowie regionów wiejskich, gdzie w największym stopniu zachowały się stare dialekty norweskiego. Język ten początkowo nazywany był krajowym (landmål), a potem nowonorweskim (nynorsk) i to właśnie ta odmiana jest obecnie, obok języka bokmål, drugim oficjalnym wariantem języka norweskiego.
Co prawda dużo więcej Norwegów posługuje się odmianą bokmål (około 3,5 miliona Norwegów w porównaniu do 700 tysięcy osób deklarujących użycie nynorsk), ale oba języki obecne są w mediach, w podręcznikach szkolnych, a pracownicy norweskich urzędów muszą posługiwać się biegle dwoma odmianami.
NL
