Pierogi ruskie to jedna ulubionych potraw większości Polaków. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ pierogi ruskie przyrządzone według tradycyjnej receptury są wręcz wyśmienite. Wielu z nas kojarzy tę potrawę z Rosją, mylnie uważa, że nazwa nawiązuje do tego właśnie kraju. Tak naprawdę, akurat to danie nie jest zbyt znane w Rosji, a już na pewno nie jako tradycyjna, rosyjska potrawa. Pierogi ruskie to typ pierogów z twarogowo-ziemniaczanym nadzieniem z cebulą i skwarkami, popularny w Polsce i na Ukrainie. Potrawa narodziła się na terytorium nazywanym w przeszłości Rusią Czerwoną, historycznej krainie rozciągającej się na południowo-zachodniej Ukrainie oraz południowo-wschodniej Polsce, stąd też w nazwie dania pojawił się przymiotnik „ruski”.
Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku placków po węgiersku. Zamawiając taką potrawę w polskiej restauracji, bufecie, jadłodajni itd., spodziewamy się typowego placka ziemniaczanego okraszonego mięsnym gulaszem. W rzeczywistości typowy placek po węgiersku, specjalność kuchni węgierskiej, wygląda nieco inaczej. Właściwa nazwa dla tej potrawy to Langosz. Langosze przygotowuje się z mąki pszennej, drożdży, gotowanych, rozdrobnionych ziemniaków, mleka, cukru, soli oraz oleju. Typowe Langosze formuje się w płaskie placki i smaży się na głębokim oleju. Usmażone podaje się z czosnkiem, masłem, startym serem żółtym lub innymi dodatkami w zależności od indywidualnego smaku i gustu. Jest to niezwykle popularna potrawa na Węgrzech, sprzedawana w większości barów szybkiej obsługi i jednocześnie jest to danie praktycznie nieznane w Polsce, często mylone z inną potrawą, czyli ze zwykłymi plackami ziemniaczanymi.
Potraw, które posiadają ciekawą historię jest w Polsce mnóstwo. W niektórych przypadkach może wydawać się, że są to tradycyjne potrawy polskie, okazuję się jednak, że przywędrowały z innych krajów, rejonów i krain. W innych sytuacjach jest zupełnie odwrotnie, ponieważ nazwa, sugerująca obce pochodzenie daje błędne wyobrażenie na temat rzeczywistego pochodzenia potrawy. Aby poznać genezę niektórych potraw, może warto zapytać o nią swoją babcię, dziadka, ciocię, inną doświadczoną kulinarnie osobę, lub po porostu zajrzeć do starych książek kucharskich.
(JS)
