Pod tym enigmatycznie brzmiącym skrótem kryje się powszechnie stosowana odmiana przekładu. Tłumaczenia audiowizualne (TAW lub z ang. AVT – audiovisual translation), niekiedy nazywane są również tłumaczeniami na potrzeby ekranu lub na potrzeby środków masowego przekazu. Można do nich zaliczyć wszystkie przekłady wykonywane dla mediów, jak również nadpisy w teatrze i operze oraz audiodeskrypcję (dla niewidomych lub niedowidzących). Do trzech głównych odmian AVT należy dubbing, wersja lektorska oraz wersja z napisami.
Wybór typu AVT zależy, między innymi, od preferencji i wieku odbiorców. W Polsce większość filmów emitowanych w telewizji ma wersję lektorską a dubbingowane są głównie bajki i filmy dla młodszych widzów. Każdy z typów tłumaczenia audiowizualnego wymaga od tłumacza zastosowania innych strategii.
Wiele osób preferuje wersję z napisami, gdyż chce słyszeć głosy oryginalnej obsady. Tworzenie napisów wymaga od tłumacza sporej kondensacji tekstu, gdyż 30% dialogu nie jest tłumaczone. Podpisy są dość krótkie w stosunku do tekstu oryginalnego: składają się maksymalnie z dwóch wierszy po 35–37 znaków umieszczonych
u dołu ekranu. Napisy nie mogą być streszczeniem, gdyż jednocześnie powinny tworzyć iluzję odbioru oryginalnych dialogów.
Tworzenie audiodeskrypcji również wymaga zastosowania odpowiednich strategii. Dość krótki tekst powinien w zrozumiały sposób opisywać wygląd oraz znaczenie danego dzieła. Podczas tworzenia tłumaczenia należy pamiętać, że np. osoby niewidome od urodzenia często nie są w stanie wyobrazić sobie wyglądu dzieła. Nie wiedzą jak wygląda kolor niebieski. Nigdy nie widzieli chmury. Światło słońca jest dla nich bardziej uczuciem ciepła na policzku, niż czymś co można zobaczyć. Rzeczy, których niewidomi nie mogą dotknąć, należy w odpowiedni sposób opisać. Istotne jest więc użycie trafnych porównań i epitetów. Audiodeskrypcja stosowana jest w muzeach, galeriach, jak również podczas spektakli teatralnych. Także miejsce jej zastosowania decyduje o ostatecznym wyglądzie tłumaczenia.
(ML)
