Mawia się, że języka polskiego jest się nawet trudniej nauczyć niż chińskiego, japońskiego czy któregokolwiek z języków arabskich! Nie wiem, nie sprawdzałam. Jako Polka mam to szczęście, że języka polskiego uczyłam się, a raczej przyswajałam od urodzenia J Ale czy rzeczywiście jest aż tak trudno przyswoić język polski? Sprawdźmy co czeka potencjalnego ucznia: samogłoski (ustne i nosowe) i spółgłoski (dźwięczne i bezdźwięczne, ustne i nosowe, i wiele innych rodzajów); odmiana przez osoby; odmiana przez przypadki; odmiana przez tryby; liczebniki osobowe; liczebniki porządkowe; koniugacje; przysłówki, przyimki i przymiotniki; zaimki, przyimki i spójniki; znaki diakrytyczne; itd., itp.
Nie wspominając już o budowie pełnych zdań z przydawkami, okolicznikami, dopełniaczami, orzeczeniami i podmiotami. Dodajmy do tego jeszcze odmianę prze sześć czasów w różnych kombinacjach (aspekty, strony, formy bezosobowe, tryby, …).
Pamiętam jeszcze z czasu szkoły podstawowej, że gdy uczymy się jakiejś wybranej konkretnej rzeczy np. jednego czasu, albo odmiany czasownika, i ćwiczymy w kółko na różnych przykładach, to po jakimś czasie zaczynamy rozumieć, przyswajamy wiedzę i stosujemy ją poprawnie w praktyce. Jednak kiedy przychodzi nam połączyć dwa czasy w jednym zdaniu albo odmieniać czasownik wraz z rzeczownikiem przez osoby, zaczynają się schody i już nie jest tak łatwo.
Weźmy za przykład sytuację, w której pierwszoklasista ma policzyć od jednego do dziesięciu. Sprawa wydaje się prosta. Dodajmy później do liczb jakiś rzeczownik, dajmy na to: „jedno jabłko”, „dwa jabłka”, itd. Proste? Dla native speaker’a może tak, ale dla poczatkującego ucznia? Niekoniecznie.
Jak w przypadku wszystkiego co dla nas nowe, a co musimy przyswoić, „praktyka czyni mistrza”! Pozostaje więc ćwiczyć, ćwiczyć, i jeszcze raz ćwiczyć. W końcu, nie taki diabeł straszny jak go malują. Zabierajmy się więc do pracy i uczmy się języków, które otworzą nam świat i przyniosą nowe perspektywy na przyszłość.
(DP)
