Wraz ze wzrostem popularności kultur dalekiego wschodu oraz prężnym rozwojem gospodarczym tak zwanych „azjatyckich tygrysów” w XXI wieku rośnie zainteresowanie językami azjatyckimi.
W środowisku tłumaczy można zaobserwować coraz większe zapotrzebowanie na usługi osób znających języki dalekiego wschodu, a największą popularnością cieszą się trzy
z nich pochodzące z regionu Azji wschodniej – japoński, chiński i koreański. Dziś skupimy się na języku koreańskim – przybliżymy jego historię oraz omówimy jego podstawowe cechy.
Geneza
Język koreański, a konkretnie jego alfabet znany nam w obecnej formie, jest stosunkowo młody. Współczesny alfabet koreański, noszący nazwę hangul, zaczął kształtować się w XV wieku. Jego twórcą był najsłynniejszy z koreańskich władców – król Sejong Wielki. Chciał on utworzyć alfabet prostszy niż ten, którego Koreańczycy używali wcześniej. Zanim powstał hangul, Koreańczycy wykorzystywali litery alfabetu chińskiego (tak zwana hanja). Celem Sejonga było także ułatwienie nauki czytania oraz pisania wszystkim obywatelom jego królestwa, niezależnie od tego, z jakiej klasy społecznej pochodzili. Plan ten początkowo spotkał się ze sprzeciwem szlachty koreańskiej, która uważała, że prosty lud nie powinien mieć dostępu do edukacji. Jednak król Sejong postawił na swoim i tak oto narodził się alfabet hangul.
Wpływ historii
Można ogólnie stwierdzić, że język koreański jest używany przez Koreańczyków, natomiast próba scharakteryzowania tego języka powinna być poprzedzona analizą niektórych znaczących kwestii, takich jak obecna sytuacja polityczna, która jest efektem wojny koreańskiej. Naród ten jest podzielony na dwa państwa: komunistyczną Koreę Północną oraz kapitalistyczną Koreę Południową. Podział ten miał wpływ nie tylko na ustrój polityczny oraz gospodarczy tych państw. Język koreański rozwijał się w nich na dwa różne sposoby i chociaż miało to miejsce stosunkowo niedawno, w tych dwóch wersjach wytworzyły się pewne różnice. Najbardziej zauważalna z nich dotyczy słów, które są zapożyczeniami z języków obcych: w Korei Północnej dominują zapożyczenia z języka chińskiego oraz rosyjskiego, natomiast w Korei Południowej z języków zachodnich – głównie z angielskiego. Dodatkowo można zauważyć odmienny akcent Koreańczyków z południa i północy.
Jak działa hangul?
Alfabet koreański różni się całkowicie od swojego poprzednika zwanego hanja. Odchodzi on od używania symboli z alfabetu chińskiego na rzecz systemu liter zbliżonego do alfabetu łacińskiego. Przykładowo: symbol ㅎ odpowiada dźwiękiem literze „h” z naszego alfabetu. Na tym niestety podobieństwa się kończą. Język koreański łączy litery w słowa za pomocą systemu „bloczkowego”. Koreańskich słów nie zapisuje się poprzez pisanie liter po kolei od lewej do prawej, łączy się je
w „bloczki”, które tworzą jeden symbol oznaczający jedną sylabę, na przykład:
słowo „jeden”, po koreańsku hana, zapisuje się następująco: 하나. Każdy z elementów tego symbolu odpowiada jednej literze: ㅎ- h, ㅏ- a, ㄴ – n, ㅏ- a, które łączą się w dwa „bloczki” sylab: 하 oraz 나,
a finalnie dają nam słowo 하나.
Kolejną znaczącą różnicą między językiem koreańskim a większością języków europejskich jest szyk zdania. W koreańskim czasownik zawsze znajduje się na końcu zdania, na przykład zdanie „Ja jestem Łukasz” w języku koreańskim miałoby szyk „Ja Łukasz jestem” – 저는 우가씨 입니다.
Sugestie kultury
W kulturze koreańskiej bardzo ważnym aspektem jest szacunek do osób starszych oraz posiadających wyższe stanowisko. Jest on na tyle istotny dla Koreańczyków, że postanowili oni wprowadzić trzy formy grzecznościowe w swoim języku, które zmieniają sposób zapisu oraz wymowy niektórych słów w zależności od wieku i stanowiska adresata lub relacji pomiędzy nadawcą
a odbiorcą. Dla przykładu przyjrzyjmy się słowu annyeonghaseyo (w tłumaczeniu na język polski – dzień dobry). W zależności od tego, do kogo wypowiadane jest to słowo, przyjmuje ono trzy formy:
- Jeśli wypowiadamy je do osoby młodszej od nas lub do rówieśnika, z którym łączą nas luźne relacje, przyjmuje ono skróconą formę: 안녕 – annyeong.
- Jeśli wypowiadamy je do osoby w naszym wieku, z którą nie łączą nas bliższe relacje, do osoby niewiele starszej lub nieznajomej, używa się podstawowej formy: 안녕하세요 – annyeonghaseyo.
- Natomiast jeśli wypowiadamy je do osoby o wiele starszej od nas, przykładowo do dziadka lub rodziców, bądź też do osoby na wyższym stanowisku – do swojego szefa czy też profesora na uczelni – używa się zwrotu formalnego: 안녕하십니까 – annyeonghasimnikka.
Jaki jest więc język koreański? Ma swoją ciekawą historię, wyróżnia się na tle innych języków, jego twórca pragnął, by mogło się nim posługiwać jak najwięcej ludzi, a to wszystko sprawia, że na pewno można o nim powiedzieć jedno – jest po prostu wyjątkowy!
(Ł. N.)
